NoSpang!

Het is weer even geleden dat ik iets gepost heb, vandaar de volgende ‘korte’ update van de voorbije weken. We zitten hier ondertussen al vier weken en de tijd vliegt hier echt voorbij! Ik heb hier dan ook enorm naar mijn zin, maar natuurlijk ben ik hier ook voor stage en niet alleen voor mijn plezier of gewoon wat op vakantie zoals ik sommige al hoor zeggen.

Spijtig genoeg en mits enige frustratie komt de stage naar mijn gevoel redelijk traag op gang. Na twee weekjes vakantie dachten we eindelijk te kunnen beginnen, maar wegens ‘Chikungunya’ een epidemie die heerst in Suriname en verspreid wordt door geïnfecteerde muskieten werden de scholen en ook onze stage nog met een weekje extra uitgesteld. Niet voor niets, want we hoorden al van twee studenten dat ze de ziekte te pakken hebben gehad en ze waren er inderdaad serieus van onder de voet. Vandaar dat ze hier de scholen eerst veilig wilde maken vooraleerst ze de kinderen weer naar school lieten gaan. (Smeren is dus de boodschap, zodat die rotbeestjes mij niet te pakken krijgen) Tijdens onze derde week hebben we wel een taak gekregen van het MOB om een plan van aanpak te maken. Dit om ouders meer te betrekken bij de begeleiding van hun kind. Best wel niet zo simpel als je een gebrek aan informatie hebt, gelukkig konden we via e-mail enkele vragen beantwoord krijgen, zodat we toch aan de slag konden gaan.

6 oktober startte dan eindelijk onze stage. Onze stage begeleidster moest maandag spijtig genoeg wegens omstandigheden naar het ziekenhuis, waardoor de kennismaking iets anders verliep dan verwacht en eigenlijk ineens werd uitgesteld tot donderdag 9 oktober. We hebben op dat moment wel twee casussen gekregen waarvoor we een handelingsplan moesten opstellen. Het was voor ons erg moeilijk om hier mee aan de slag te gaan, omdat we heel wat informatie miste om een handelingsplan op te stellen. Aangezien we hiermee niet verder konden zijn we begonnen met een paper over de diversiteit hier in Suriname. In Suriname leven er namelijk enorm veel verschillende bevolkingsgroepen samen. Door deze paper hebben we toch iets meer achtergrondinformatie opgedaan en hopen we in de toekomst gerichter te werk te kunnen gaan. Dit gaf ons toch het gevoel iets nuttig te doen. Wanneer we hiermee klaar waren konden we niet echt verder zolang we Cheryll hadden gesproken. Ondertussen hebben we met haar een gesprek gehad samen met drie andere studenten die Cheryll ook zal begeleiden. Dit gesprek heeft ons momenteel nog niet veel wijzer gemaakt van wat onze concrete taken en opdrachten in de toekomst zullen zijn. Bovendien is de samenwerking met een bepaalde school ook in de onzekerheid beland, maar hier weten we maandag meer over dus no spang! Een andere school zoeken blijkt moeilijk te zijn en ook heel wat tijd te kosten dus hopelijk gaat dat niet het geval zijn. Momenteel loopt de stage dus niet helemaal zoals ik verwacht had. Ik had gedacht net zoals vorige studenten gekoppeld aan het MOB te zijn, maar wel als veldwerkers met scholen aan de slag te kunnen gaan, kind trainingen te geven, projecten uit te werken. Momenteel lijkt het er op dat we ook veel op het MOB zelf zullen staan. Hoewel ik het zelf erg vervelend vind ga ik er proberen niet te veel over piekeren ( wat voor mij wel moeilijk is aangezien ik erg ‘plannerig’ ben en graag duidelijkheid heb) en genieten van de tijd die ik hier heb, wat niet wil zeggen dat ik er niet mee bezig ben, maar ik wacht momenteel het volgende gesprek met Cheryll af in de hoop dat dat meer duidelijkheid zal geven. We zijn hier dan ook in Suriname en een stage hier verloopt niet helemaal op dezelfde manier als een stage bij ons, maarja daar leer je dan ook weer uit eh!

Verder is één van de meisjes die we hier leren kennen in de voorbije week jarig geweest. Als verrassing hebben we samen gelegd voor een taart die onze bovenburen hebben gemaakt en een workshop salsa les voor ons iedereen. Voor dat gedeelte komt er dus eindelijk schot in de zaak. Hopelijk kan ik toch iets of wat salsa moves als ik het land hier verlaat, maar er is dus nog hoop. In de avond zijn we in lekker gezellig met zen allen gaan eten in Mirossa een eethuisje in Blauwgrond. Lekker, maar naar mijn zeggen toch net iets te veel kokos. De rest van de week hebben we hier in het studentenhuis eigenlijk een beetje “komen eten” gespeeld. Eerst hebben onze bovenburen lekkere Belgische kost gekookt namelijk Bloemkool met puree. De volgende dag hebben wij zoet zure wok gemaakt. Voor negen man koken met beperkte middelen qua potten, pannen en vuur is best een uitdaging, maar het heeft gesmaakt.

Paramaribo by night hebben we ondertussen ook al leren kennen. Op donderdag gaat iedereen hier naar Havanna. Blijkbaar begint het uitgaan hier erg laat, daarom zijn we pas rond twee uur naar daar gegaan. In het begin was het wat onwennig, maar na een tijdje wanneer we meer tussen het volk stonden kwamen we stilletjes aan los. Mensen dansen hier toch wel op een andere manier als bij ons en bovendien is het ook heel andere muziek, maar binnenkort kunnen we dat hier allemaal mee zingen uit volle borst. Zoals verwacht waren er weer enkele battles aan de gang. Op verzoek van Sofie, Fedra, Larissa, zal ik de volgende keer mij tussen de menigte proberen te wringen om jullie wat filmplezier te geven, dat komt dus hopelijk in orde! Spijtig genoeg gingen om 4u de lichten al aan feestje gedaan, iedereen naar huis. Blijkbaar heeft alles hier echt een eind uur en dan is het ook echt afgelopen. Volgende keer gaan we toch iets vroeger gaan, want blijkbaar is er tot 1u salsa en dat wil ik toch ook eens gezien hebben. Op vrijdag hebben we ons weer op een partybus gewaagd en daarna zouden we naar Touché gaan een plaatselijke discotheek. Spijtig genoeg zijn we niet verder geraakt dan de ingang. De plaats waar de party bus ons afgezegd heeft namelijk “Broki” heeft voor andere plannen gezorgd, maar daar gaan ik niet over uitweiden aangezien ik nog veel te vertellen heb.

Dit weekend zijn we ook last-minute naar de ‘fool moon party’ op Parabello geweest een recreatieoord dat momenteel nog in opbouw is en waardoor we hier voor een prijsje konden overnachten. Samen met een hele groep Hollanders, want Belgen zijn hier blijkbaar bijna niet te vinden toch niet in deze periode trokken we naar Parabello. Onder één van de hutjes, aan het water, op het wit aangelegde strand hingen we onze hangmat op. Een klamboe hadden we natuurlijk allemaal niet mee dusja van survivors gesproken éh! ’s Avonds hebben we een lekkere maaltijd bami/nasi gekregen met een creoolse specialiteit als welkomstdrankje. Wat er inzat geen idee, maar het beviel mij enorm! Super zoet, maar echt wel lekker. Aangezien de organisators het recreatieoord hadden afgehuurd kon het feestje beginnen. Met de boxen aan en een gezellig kampvuur konden we ‘vet chillen’ zoals de Hollanders hier zouden zeggen. De volgende dag kregen we ontbijt en in de middag jaja, voor de verandering nog maar eens rijst met kip. Verder konden we nog rustig zwemmen in het meer, maar achter de afgesloten ruimte was het op eigen risico, want daar kan wel eens wat rond zwemmen. Het was echt een heel geslaagd weekend zeker voor herhaling vatbaar.

Voor de rest houden we ons ook wat bezig met de huishoudelijke taken hier in het studentenhuis. Jaja, koken, wassen (wat niet zo eenvoudig is met koud water en je dus de waterkoker moet gebruiken en sommige dingen met de hand moet wassen), opruimen, winkelen, kuisen staat hier ook op de planning. Effe een bedankje aan mama & papa voor wat ze thuis allemaal voor me doen, maar goed door het hier allemaal zelf te doen leer ik weer wat bij en wordt ik wat meer zelfstandig pakt! Af en toe zijn er dan ook nog de skype gesprekken aan de lopende band om het thuisfront op de hoogte te houden.

Weetjes & mysteries

Blijkbaar zijn ze hier in Suriname erg origineel en creatief om voor werkzekerheid te zorgen. Zo zijn er in de grote supermarkten, maar liefst drie mensen die je aan de kassa helpen. Eén iemand om je spullen op de band te zetten, één iemand achter de kassa en één iemand die je spullen in laadt, in de kar zet en alles naar je auto brengt. Wat een luxe, ik verschiet ervan dat er nog niemand is om de spullen die je wilt uit de rekken voor je te halen.

Wanneer je hier in nood een ambulance wil bellen verloopt dat toch net iets anders als bij ons. Het is hier in Suriname zo dat wanneer je hulp nodig hebt je eerst de politie moet opbellen. Zij komen de schade opmeten en beslissen dan of er al dan niet een ambulance maarja zeg nu zelf dan kan het voor vele al soms te laat zijn. Onze gezondheidszorg zit toch nog wel iets beter in elkaar en daar ben ik blij om.

Onlangs had ik een gesprek met een man aan het hek van ons huisje. Hij kwam een kaartje afgeven van zijn taxi bedrijf, maar blijkbaar zat hier ook wel wat meer achter. Hij was namelijk opzoek naar een buitenhuisvrouw. Ja, je hoort het goed het is hier redelijk normaal om een binnenshuis en een buitenhuisvrouw te hebben. Net zoals een binnen en een buitenband zij hij. Ik kon mijn lach amper inhouden, maar hij zocht dus eigenlijk een minnares en als ik iemand wist mocht ik hem altijd bellen. Vele Surinamers willen hier dus een tweede vrouw en hebben naast hun huwelijk ook nog een minnares buitenhuis die ze proberen tevreden te houden via materiële zaken en pleziertjes. Spijtig genoeg maken de mannen hier vaak misbruik. Als je hier als vrouw over straat loopt ook als bakra (blanke) wordt je nagefloten, nageroepen of seksuele opmerkingen gemaakt. Voor mij voelt dit echt erg beledigend aan terwijl het voor hen gewoon een versiertruc is, maar ze hebben duidelijk niet door dat dit het averechtse effect heeft.

Verder is er ook het mysterie van mijn gsm batterij, wanneer ik ’s avonds mijn gsm wilde opladen in de keuken (aangezien hier bijna geen stopcontacten zijn) viel hij op de grond. Toen ik mijn GSM weer opraapte was mijn batterij spoorloos. Overal heb ik samen met de andere gezocht zeker meer dan een uur, maar gewoonweg niet te vinden. Ik heb uiteindelijk maar bij de Chinees een nieuwe batterij gekocht, maar tot op heden nog geen spoor van de batterij.

mo syi !